Er wordt gezegd dat Side een geschiedenis heeft die teruggaat tot de tijd van de Hittieten. Vast is komen te staan dat Side een eigen taal had tot de 3de eeuw v.Chr. In de eerste helft van de 6de eeuw v.Chr. stond Side onder de heerschappij van de Lydiërs, in 547 v.Chr. viel het in Perzische handen. De stad die onder het Perzische bewind een ontwikkeling doormaakte, gaf zich in 334 v.Chr. aan Alexander de Grote over. Na de dood van Alexander de Grote kwam Side onder controle te staan van Antigonus (323-304), Ptolemaeus (301-215) en na 215 v.Chr. het Seleucidenrijk (Syrië). In 188 v.Chr. wordt Side met de Vrede van Apamea in het Koninkrijk Pergamon opgenomen. In de 2de en 3de eeuw n.Chr. is Side een rijk handelscentrum in de regio geworden. De Seleucidische koning Antiochus VII heeft in Side onderwijs genoten voordat hij koning werd.
Na zijn kroning (138 v.Chr.) krijgt hij de naam Sidetes. Tot deze tijd aanbaden de inwoners van Side meerdere goden zoals Athene, Apollo, Afrodite, Ares, Asclepius, Hygeia, de Chariten, Demeter, Dionysus en Hermes. Met betrekking tot deze goden hebben zij vele werken achtergelaten. In de 4de eeuw n.Chr. gingen zij het Christelijke geloof aanhangen. Toen Pamfilië in de 5de eeuw n.Chr. metropolis (bisschoppelijk centrum) werd, heeft Side in de 5de en 6de eeuw n.Chr. een bloeiend tijdperk beleefd. De Arabische invasies die in de 6de eeuw tot en met de 9de eeuw n.Chr. plaatsvonden, maakten daar een einde aan. Bij opgravingen zijn sporen gevonden van een grote brand en een groot aantal aardbevingen. De Arabische geograaf Al-Idrisi beschrijft Side als een dode stad, hij noemt Side het verbrande Antalya. Volgens Al- Idrisi begint de bevolking van Side rond 1150 n.Chr. de stad te verlaten en is in de 12de eeuw n.Chr. de stad volledig ontruimd. In de 13de eeuw n.Chr. komt Side onder de heerschappij van de Seldjoeken te staan en in de 14de eeuw n.Chr. onder het bewind van de de vorstendommen Hamitoğulları en Tekelioğullar. In deze tijd wordt er geen nieuwe nederzetting gesticht. In de 15de eeuw n.Chr. wordt Side definitief Turks grondgebied. Omdat noch de Seldjoeken noch de Ottomanen in Side gewoond hebben, zijn er geen werken van de Seldjoekse en de Ottomaanse periode in Side te vinden. Het unieke culturele erfgoed dat in Side te vinden is, zoals de stadsmuren, de grote stadspoort, de oosterse poort, de arcaden, het antieke grote fontein, de antieke zuilenstraat, de huizen, de agora, de antike bibliotheek, de staatsagora, het paleis van de bisschop, de Basilica, de Vespasianus fontein, de fontein met de drie baden, het theater, de Tempel van Men, de Tempel van Bacchus, de grote haven van Side, de havenhammam, de Tempel van Apollo, de Tempel van Athena en het Side Museum zijn de overblijfselen van de antieke stad. De migranten die in 1895 vanuit Kreta kwamen, vormen nu de plaatselijke bevolking van Side. Side heeft een grote rol gespeeld bij de toeristische ontwikkeling van Manavgat en de regio. Side is de internationale merknaam geworden van het toerisme in de regio.
Side, de dochter van Taurus en Kimolos, is de godin van vruchtbaarheid en overvloed. Volgens de overleveringen gaat Side op een dag met haar dochtertje naar het dal van Melas (Manavgat) om daar samen met de waternimfen bloemen te plukken en bloemenkransen te maken. De hemels geurende bloemen, om hen heen vliegende vogels en de kalme oppervlakte van de Melas Rivier brengen hen in verrukking. Al zingend plukken ze samen met de waternimfen bloemen. Dan ziet Side een boom met glanzende bladeren en kleurrijke bloemen. Nog nooit had ze zo`n mooie boom gezien. Ze loopt naar de boom en breekt een mooi takje af om die aan haar geliefde dochtertje te geven. Maar op het moment dat het takje afbreekt druppelt er bloed uit. Side begrijpt dat de boom eigenlijk een nimf is die zich in een boom veranderd heeft om kwaadwillende mensen te ontvluchten. Ze wordt verdrietig, maar ook bang. Wanneer ze wil wegvluchten, merkt ze dat haar voeten wortel geschoten hebben. Hoe ze ook haar best doet, ze kan haar voeten niet meer bewegen. Langzaam verandert ze in een boom. De nymfen huilen van verdriet. Met hun tranen geven ze de nog jonge wortels van Side water. Maar Side zegt tegen hen dat ze een grote fout begaan heeft. Ze geeft de nymfen de volgende opdracht: “Van nu af aan zal ik met mijn bloedrode vruchten het symbool van de natuur, het leven en de vruchtbaarheid zijn. Breng mijn geliefde dochter regelmatig naar mij toe, zodat ze in mijn schaduw kan spelen. En zeg haar dat ze nooit, maar dan ook nooit, een bloem mag plukken of een boom mag beschadigen. Want elke bloem of boom kan een nimf zijn die een gedaantewisseling heeft ondergaan. Misschien niet zoveel meer als vroeger, maar ook nu, in deze tijd, staan er granaatappelbomen in de tuinen van Side. Het is een traditie geworden om de bezoekers van Side deze vrucht, die het symbool van vruchtbaar heid is, aan te bieden.